NL FR EN DE

Mélanie Pierre

Als vader van drie had onze papa al snel begrepen dat wij in de vakantieperiodes ettelijke uren in de werkplaats zouden doorbrengen. En dus moesten er ook regels zijn: sommige plaatsen waren off limits. Spelen met glaswerk? Niet, dus. In de buurt van de vlammen komen? Think again. Maar vooral: we mochten niemand afleiden die aan het werk was. En toch paste een door papa gemaakte schommel op de één of andere manier toch nog in het plaatje. Ik heb er alleszins mooie herinneringen aan overgehouden: den atelier is voor mij altijd een fijne plek geweest.

Na mijn middelbare studies koos ik voor een opleiding interieurvormgeving. Het is ook tijdens die opleiding dat ik me voor het eerst volop realiseerde hoe uitzonderlijk het wel niet is om op te groeien binnen een familie van glasblazers. En gelijk leerde ik kwaliteitsvolle producten en de vakkennis van vakmannen en -vrouwen appreciëren.

Maar finaal bleek deze opleiding toch niet mijn ding te zijn, en dus ben ik overgestapt naar de richting Taal- en Letterkunde. Helaas was ik enkele stages later gedesillusioneerd geraakt inzake de dynamiek binnen grote bedrijven. Zelf had ik al enkele zomerjobs afgewerkt binnen de glasblazerij, waar de samenwerking tussen collega’s heel anders was. En hoewel dat een vanzelfsprekendheid zou moeten zijn, schrok ik er enorm van.

Na mijn studies wist ik niet meteen wat te doen en dus vroeg ik of ik enkele maanden binnen het familiebedrijf mocht meedraaien. Mijn moeder zag al snel dat ik aanleg had voor het eigenlijke glasblazen. Maanden werden jaren en vandaag voel ik me als een vis in het water binnen ons bedrijf. Bij elke productie duiken nieuwe hindernissen op, die we telkens overwinnen en waarvan we die lessen meenemen naar een volgende opdracht. Persoonlijk haal ik er veel voldoening uit wanneer ik een complexe bewerking onder de knie krijg. Als iemand die van variatie en persoonlijke groei houdt, prijs ik me enorm gelukkig dat ik dit werk mag doen.

En die schommel? Daar passen we intussen niet meer in. Gelukkig staat de volgende generatie klaar — weliswaar letterlijk in de kinderschoenen. Al heeft die het eerder voor krijttekeningen op de parking…