Stéphanie Pierre

Als kind wilde ik – in tegenstelling tot mijn oudere zus Virginie- niet speciaal glasblazer worden. Ik vond het leuk om in de zomermaanden in het atelier te spelen — de kartonnen broden en koffiekoeken in mijn gelegenheidsbakkerijtje waren legendarisch en werden met veel smaak naar binnen gewerkt door mijn grootvader, ouders en de werknemers. Maar daar stopte het voor mij. Waar mijn zussen net ongelooflijk creatief zijn en de leukste dingen kunnen tekenen, naaien en in elkaar knutselen, kwam ik ter wereld met twee linkerhanden.

Mijn passie waren en zijn talen. Daarom heb ik na het secundair onderwijs dan ook gekozen voor een opleiding vertaler/tolk. Op mijn 22ste had ik een masterdiploma op zak, en kennis van vijf talen. Maar toch voelde ik me nog niet klaar om me reeds op de arbeidsmarkt te begeven. Daarom koos ik ervoor om deeltijds in het familiebedrijf aan de slag te gaan, waar ze hulp nodig hadden met het administratieve luik. Zelf hield ik zo ruimte vrij om enkele kortere opleidingen te volgen. Na één jaar ben ik ook begonnen met het geven van taallessen, in combinatie met mijn werk in de glasblazerij. Ik leerde zo enerzijds over het reilen en zeilen van een onderneming. Maar anderzijds merkte ik dat ik over een aardige dosis sociale vaardigheden beschik en dat ik die verder kon ontwikkelen via deze ‘duojob’.

Lang was het een ideale combinatie, maar beetje bij beetje kreeg ik ook meer verantwoordelijkheden. Het werk groeide aan en werd diverser, terwijl ik zelf mijn technische kennis almaar zag toenemen. Omdat intussen ook gebleken was dat ik organisatorisch sterk in mijn schoenen sta, heb ik er uiteindelijk voor gekozen om me voltijds binnen Pierreglas te engageren. In diezelfde periode werd de ambitie van mijn zussen om het bedrijf over te nemen, duidelijk. En om dat samen met hen te doen leek mij een zeer natuurlijke beslissing.

Het feit van zo nauw samen te werken met mijn familie en ervoor te zorgen dat zij zich volledig kunnen toeleggen op de productie, door omkaderend alles voor hen in orde te brengen, maakt dat ik – zonder enige ambitie om ooit zelf glasblazer te worden- mijn rol binnen de glasblazerij volledig gevonden heb.